Collective Jazz Memoires: Kenny Clarke / Telefunken Blues (1955) : İzbe bir barda oturmuş içiyorum. Zamanın birinde. Karanlıktan yeni çıkmı...
Collective Jazz Memoires: Kenny Clarke / Telefunken Blues (1955): İzbe bir barda oturmuş içiyorum. Zamanın birinde. Karanlıktan yeni çıkmış gibiyim. Sesim epeyce solgun. Can sıkıntısında yudumluyorum içkimi. Kenny Clarke ve tayfası sahnede. Strollin' ile başlamışlar yine, hep olduğu gibi. Fena halde kötü kokuyor içerisi. Kenny'nin umursayacağını sanmıyorum ama benim canım sıkıyor. Havanın değişmesini istiyorum. Uzaktan sesler geliyor ama aldırmıyorum.
İçeri bir kadın giriyor, her zaman olduğu gibi. Üzerinde mevsime uygun, ince bir elbise. 40'lı yıllardan fırlamış gibi. Çok hoş görünüyor. Uzakta bir yere oturmasını umuyorum. Böylelikle gözlerimi üzerinden ayırmayayım. İstekleri her zaman yerine gelen biri olarak tanınmadığım gerçeğini unutuyorum sıklıkla. Gelip dibime, tam yanımdaki masaya oturuyor.
Kenny Clarke, Sonor'dan devam ederken kadın bacak bacak üstüne atıp, votka martini söylüyor kendine. Oysa ki daha çok Bloody Mary tipi var. Ama kadınları anlayamıyorum işte ben. Tipleri ve kimlikleri çoğunlukla uyuşmuyor. Önemsemiyorum da zaten. Ortamdaki kesif kokudan etkilenmiş olacak ki o da açık bir pencere arar gibi etrafı süzüyor. Cesaretimi topluyorum.
COMMENTS